Ποιήματα για το Μάρτη

Ο. Ελύτης, «Τα Ελληνάκια»

«Τον ΜΑΡΤΗ περικάλεσα και το μικρό Νοέμβρη

 τον Αύγουστο τον φεγγερό

 κακό να μην μας έβρει.

 Γιατ’ είμαστε μικρά παιδιά

 είμαστε δυο Ελληνάκια

 μες στα γαλάζια πέλαγα

 και στ’ άσπρα συννεφάκια.

 Γιατ’ είμαστε μικρά παιδιά

 κι η αγάπη μας μεγάλη

 που αν τη χωρέσουμε απ’ τη μια

 περσεύει από την άλλη.

 Κύματα σύρετε ζερβά 

και σεις τα σύννεφα δεξιά

 Φάληρο με Περαία

 μια γαλανή σημαία».

Ο. Ελύτης, «Το ερημονήσι»…

«Γεια σου Απρίλη γεια σου ΜΑΡΤΗ

 και πικρή Σαρακοστή

 βάζω πλώρη και κατάρτι και γυρεύω ένα νησί

 που δε βρίσκεται στο χάρτη. 

Το κρατάνε στον αέρα

 τέσσερα χρυσά πουλιά

 δε γνωρίζω εκεί πέρα 

ούτε κλέφτη ούτε φονιά

ούτε μάνα και πατέρα. 

Τα λουλούδια μεγαλώνουν

 κάθε νύχτα τρεις οργιές

 τις ακρογιαλιές ισκιώνουν

 και τα δέντρα στις πλαγιές

 σαν καβούρια σκαρφαλώνουν.

 Μες στης ερημιάς τ’ αγέρι

 όλ’ αγιάζουνε μεμιάς

 πιάνεις του Θεού το χέρι

 και ατα κύματα ακουμπάς

 σαν αγριοπεριστέρι.

 Γεια σας έχτρες γεια σας μίση

 και γινάτι καθενός/ άμα βρεις το ερημονήσι

 όλα τ’ άλλα είναι καπνός

 μια φορά να το ‘χεις ζήσει».

Τον γνωρίζετε το Μάρτη, τον τρελό και τον αντάρτη; Ξημερώνει και βραδιάζει κι εκατό γνώμες αλλάζει.   Βάζει η μάνα του μπουγάδα, σχοινί δένει στη λιακάδα, τα σεντόνια της ν’ απλώσει, μια χαρά να τα στεγνώσει.   Νά που ο Μάρτης μετανιώνει και τα σύννεφα μαζώνει και να μάσει η μάνα τρέχει τα σεντόνια, γιατί βρέχει!   Νά ο ήλιος σε λιγάκι, φύσηξε το βοριαδάκι, κι η φτωχή γυναίκα μόνη τα σεντόνια ξαναπλώνει.   Μια βροντή κι ο ήλιος χάθη μες στης συννεφιάς τα βάθη, ρίχνει και χαλάζι τώρα, ποποπό, τι άγρια μπόρα!   Ώς το βράδυ φορές δέκα άπλωσε η φτωχή γυναίκα την μπουγάδα, κι όρκο δίνει Μάρτη να μην ξαναπλύνει.

(από το βιβλίο: Aνθολόγιο για τα παιδιά του Δημοτικού, μέρος δεύτερο, Oργανισμός Eκδόσεως Διδακτικών Bιβλίων, 1975)